Pages

Sandumal

Sandumal

Thursday, May 29, 2014

•අපි ආයෙත් හමු නොවුණා නම්

"ඉස්සර දවසක මිය ගිය සෙනෙහස..."




දෛවය පුදුමාකාර ය. නොසිතන මොහොතක කලින් නොදන්වා ම අපට කෙනකු මුණගස්වයි. ආදරණීය බැඳීම් ඇති කරවයි. යළිත් කිසිවකුට නොදන්වා ඒ බැඳීම් සියල්ල බිඳදමා එකිනෙකා දුරස්කර දමයි. ප්‍රේමකීර්ති ද අල්විස් නැමැති අපූරු රචකයා ඒ ගැන මෙසේ සඳහන් කරයි.

"දෛවයෝගයකින් නොවේදෝ
හමුවුණේ අප හමුවුණේ
දෛවයේ සරදම් ලබන්නට
කිම මෙසේ අප හමුවුණේ"
(ගායනය වික්ටර් රත්නායක)

(Daiwayogayakin Nowedo - Victor Rathnayaka)

දෛවයේ වරදින් හෝ අන් කවර හේතුවකින් හෝ බිඳ වැටුණු ආදර සබඳතා තුළින් ඇතැම් විට දෙදෙනා ම දුක් විඳිති. ඇතැම්විට එකකු පමණක් දුක් විඳියි. මේ සියල්ල සාමාන්‍යයෙන් නිතර අපට දක්නට ලැබෙන සිදුවීම් ය.
එහෙත් දෛවය ඇතැම්විට ඉතා අසාධාරණ ලෙස කටයුතු කරන අවස්ථා දක්නට හැකිය. අජන්තා රණසිංහයන් පසුබිම් කරගෙන ඇත්තේ එබඳු දෛවයේ කුරිරු සරදමකි.

"අපි ආයෙත් හමු නොවුණා නම්
ඉස්සර දවසක මිය ගිය සෙනෙහස
යළි ඉපදි මා හද හඬවන්නට
අපි ආයෙත් හමු නොවුණා නම්"

මෙහිදී අපට මුණ ගැසෙන්නේ පරාජිත පෙම්වතෙකි. ඔහු වරෙක ප්‍රේමයෙන් පරාජිතයකු බවට පත්වුවද කාලයාගේ ඇවෑමෙන් අසීරුවෙන් හිත හදා ගනියි. බොහෝ හිත් වේදනා පහකර දැමීමට කාලය තරම් ඔසුවක් තවත් නොමැත. ඔහුගේ සිතේ තැළුණු රිදුණු තැන් සුවපත් කර කාලය විසින් මේ පුද්ගලයාගේ අඳුරු අතීතය වල දමා තිබිණි.



පරාජිත ප්‍රේමය පමණක් නොව තමා ආකර්ෂණය වූ සොඳුරු රූ සපුව පවා කාලය විසින් මකා දමමින් තිබිණි. එහෙත් නොසිතූ නොපැතූ මොහොතක, ඔහුට ඇය යළිත් මුණ ගැසෙයි. අසීරුවෙන් යටපත් කරගෙන සිටි සියලු හැඟීම් යළිත් ඇය දර්ශනය වීමත් සමඟ ඉස්මතු වෙයි. සුවපත් වී තිබුණු තුවාලය යළිඳු පෑරෙයි.
මේ කතකයා පවසන්නේ විරහ වේදනාව ඇය අඳුනාගෙන නොමැති බවයි. තම ආදරයට පිටුපා කලකට පෙර ඈත් වී ගිය ඇය කිසිදා විරහ වේදනාව නාඳුනන බවත් එය අඳුනන්නේ තමා පමණක් බව ඔහු ප්‍රකාශ කරයි. දෛවය කෙතරම් කුරිරු වීද යත් එකම විරහ වේදනාව ඔහුට දෙවරක් විඳින්නට සිදුවෙයි.

"ඔබ නාඳුනනා විරහ වේදනා
පෙරදා වින්දේ මා පමණයි
හුඟ කලකින් හමුවී සෝ ළතැවුල්
අදත් විඳින්නේ් මා පමණයි"

පදමාලාව සරල වුවද මේ මඟින් විවරණය වන මිනිස් හැඟීම් පිළිබඳ කතාන්දරය ඉතා ගැඹුරු ය. මක්නිසාද ආදරය තරම් හදවත් කම්පනය කරවන සංකීර්ණ හැඟීමක් තවත් නොමැති බැවිනි. ඔහු ඇයට ආදරය කරන්නට පටන් ගත්දා සිට සිහින දකින්නට පටන්ගන්නට ඇත. ඔහු තම අනාගතය පිළිබඳ ව සියලු සැලසුම් සකස් කරන්නට ඇත්තේ ඇය මුල් කරගෙන ය. ලෝකය ම ඔවුන් ගේ් සබඳකම දැන සිටින්නට ඇත. එහෙත් ඒ සියල්, ම ආයාසයෙන් අමතක කර දමමින් සිටින මොහොතක ඔහු වඩාත් ම ආදරය කරන රුව නැවතත් දර්ශනය වීම ඔහු තුළ විශාල කැලඹීමක් ඇති කිරීම සාධාරණ ය.

මට මගේ භද්‍ර යෞවනය සිහිවෙයි. කලකට ඉහත එක්තරා යුවතියක කෙරෙහි මම වැඩි ඇල්මක් දක්වමින් සිටියෙමි. එය ප්‍රේම සබඳකමක් තරම් දුරදිග නොගිය ද ඇගේ දසුන මට ඉතා ප්‍රියවිය. මා උදෑසන අවදිවන්නේ ඇගේ රුව දෑසේ ඇඳගනිමින. නින්දට යන්නේ ද ඈ පිළිබඳ ආදරණීය සිතුවිලි සමඟයි. එහෙත් යම් හේතු රාශියක් නිසා ඇයට සමීප වීමේ හැකියාවක් මට නොතිබිණි. එහෙත් ඇය දැකීමෙන් ද ඈ සමඟ කතා කිරීමෙන් ද මම මහත් ආස්වාදයක් ලැබුවෙමි. හිටි හැටියේ ම දුර පළාතකට වෙන්වයාම නිසා ඈ මගෙන් දුරස් විය. ප්‍රේම සබඳතාවක් නොමැති ව වුවද ඒ දුරස්වීමෙන්ලද වේදනාව මට තාමත් හොඳින් මතක ය. මුල් දින කිහිපයේ මට දැනුණේ විශාල ගලක් මගේ හදවත තුළ සිරවී තිබෙන්නාක් මෙනි. මගේ සටහන් පොතක මහගම සේකරයන් ගේ් කවියක් මම ලියා තැබීම.

"අරුණෝදයේ ළා හිරු රැස් 
මත නටන
පිණි බිඳුවක් ලෙසින් ඔබ මට 
මුණ ගැසිණ
දැඩි හිරු රැසින් මිරිකෙන්නට 
පෙර නිවෙන
පිණි බිඳුවක් ලෙසින් ඔබ 
අහසට නැගිණ"
(මහගම සේකර)

මෙවැනි කවි කීපයක් ම සටහන් පොත් අතර ලියා තැබුවා මට මතක ය. එහෙත් කාලයාගේ ඇවෑමෙන් ටිකින් ටික මා තුළ පැවැති වේදනාව තුරන්වන්නට විය.

මේ සියල්ල ම අමතක වෙමින් සිටියදී වරෙක ඇය හදිසියේ ම දර්ශනය විය. පසු ව නිරන්තරයෙන් ඇස දකින අඩවියකට ඇය පැමිණ තිබිණි. පැරණි වේදනාව මා තුළ වෙනදාටත් වඩා වැඩියෙන් මතුවන්නට විය. එක්තරා රාත්‍රියක මම ඒ වේදනාව පත් ඉරුවක කුරුටු ගෑවෙමි.

පසු ව එය අමරසිරි පීරිස් විසින් ගායනා කරන ලදී. 

"ඔබ ආයෙමත් ඇවිදින්
හිත හදාගත්තා විතරයි
ඔබ ආයෙමත් ඇවිදින්”
උන්නු දා පෙර අත පොවන්නට
බැරි දුරින්
නින්ද මට නැති දවස් තිබුණද 
කොයි තරම්
ඔබ නොදැක සිටි දිගු කාලයේ
නෙත කඳුළු මැකුණා විතරමයි
ඔබ ආයෙමත් ඇවිදින්..."

(Oba Ayemath Ewidin - Amarasiri Piries)



හමුවීම් හා වෙන්වීම් වල ස්වභාවය එයයි. ඒ රිදෙන තැන් සොයා යාමට මේ ගීතයේ රචකයා මැනැවින් සමත්වෙයි. රිදෙන තැන් පහසුවෙන් සොයාගත හැකිවන්නේ ඒ රිදුම් වලින් තැළුණු හිත් ඇති මිනිසුන්ට ය. එවිට එය කාටත් සමීප විය හැකි අව්‍යාජ නිර්මාණයක් බවට පත්වෙයි. ඒ අව්‍යාජත්වය මේ නිර්මාණයේ මනා ව ගැබ් ව පවතී. මේ හමුවීම තමන්ට කෙතරම් වේදනාවක් ද යන්න රචකයා තම නිර්මාණය අවසන් කරන ආකාරයෙන් පැහැදිලි වෙයි.

"සමුගන්නට නම් අහිමි ආදරෙන්
ආයෙත් ඇයි අප හමුවන්නේ
ආදරයේ කඳුළෙන් මිය යන්නද
ජීවිත ඉරණම විසඳෙන්නේ..."

කෙතරම් මේ සොඳුරු දර්ශනය ඇසට ගැටුණ ද, ආදරය අහිමි නම් මේ හමුවීම් වල අරුතක් නොමැති බව රචකයා දැනුවත් කරයි. එසේම ඔහු පවසන්නේ ආදරයේ කඳුළෙන් ම මියයාම, තම ජීවිතයේ ඉරණම බවයි. දෛවය දිගින්දිගට ම තමාට දඬුවම් දීම නිසා ඔහු ගේ් හදවත තදින් පැරී ඇති බව ඉතා හොඳින් පැහැදිලි වෙයි.



එක්තරා රුසියානු කෙටිකතාවක් මට මේ මොහොතේ දී සිහිපත් වෙයි. එනම් ඇලෙක්සැන්ඩර් කුප්‍රින් නම් වූ ලේඛකයාගේ "රන්මිණි වැල්ල" නැමැති කෙටිකතාවයි. මෙහි ප්‍රධාන චරිතය මිය යන්නේ ආදරයේ කඳුළෙනි. විවාහක ස්ත්‍රියකට තම සිතින් ආලය කරන ඔහු ඇගේ සෑම උපන්දිනයකදීම ඇයට වටිනා ත්‍යාගයක් තැපැල් කර යවයි. ඇය කෙදිනක හෝ ඔහු දැක නොමැත. ඇගේ සැමියා වරෙක ඔහු සොයා ගොස් තර්ජනය කරයි.
එහෙත් මේ නොදුටු පුද්ගලයා සොයාගෙන යන්නට ඇය තීරණය කරයි. ඇය ඔහු සොයා ගන්නා විට ඔහු මිය ගොසිනි. එහෙත් ගැහැනියක් ඔහු සොයා පැමිණිය හොත් ඇයට දෙන ලෙසට ලිපියක් ඔහු නිවසේ අයිතිකරුට දී තිබිණි. ඒ ලිපියේ තිබුණේ මහා සංගීතඥ බිතෝවන් ගේ සංගීත ඛණ්ඩයක ස්වර ප්‍රස්තාරයකි. තමා තුළ ඇයට තිබූ ආදරය හඳුනාගන්නට නම් ඒ සංගීත ඛණ්ඩය පියානෝවකින් වාදනය කරවා ගන්නා ලෙස ඔහු ඉල්ලා සිට තිබිණි. ආදරය එවැනි පුදුමාකාර හැඟීම්වලින් සමන්විත ය.

මේ ගීතය ගැයෙන්නාවූ හඬ ශ්‍රී ලංකා ගායන ක්ෂේත්‍රයට සුවිශේෂ වූ හඬකි. එසේම ඔහු සුවිශේෂ කලාකරුවෙකි. ගීත රචනය, තනු නිර්මාණය හා ගායනය යන සෑම ක්ෂේත්‍රයක් තුළ ම විහිදී ගිය පුළුල් ප්‍රතිභාවක් ජයමහ සතු ව පවතී.

"සැඳෑ අඳුර ලොව ගලන වෙලාවට" වැනි නිර්මාණයක් හැදෑරීම ඒ සඳහා ප්‍රමාණවත් ය.

ආචාර්ය අජන්තා රණසිංහයන්ගේ පදමාලාව වත්මන් ගීත නිබන්ධකයන්ට නිහඬ උපදේශ ගණනාවක් සපයයි. ගීත පදමාලාවක් යනු වචන ගොඩක් නොව සංක්ෂිප්ත පබැඳුමක් බව ඔහු අපට ප්‍රදර්ශනය කර තිබේ.

විරහ වේදනාව පිළිබඳ හෙට දවසේත් අප්‍රමාණ නිර්මාණ බිහිවනු ඇත. මේ ලියන මොහොතේ ද, කොතැනක හෝ කවියකු ආදරයේ විරහ වේදනාව පත් ඉරුවක කුරුටු ගාමින් සිටිනු ඇත. එසේ ම කවුරුන් හෝ ඒ වේදනාව අත්විඳිමින් සිටිනු ඇත. සෝමතිලක ජයමහගේ මේ ගීතය ගුවනින් ප්‍රචාරය වන මොහොතක එය සවන් වැකෙන හදවතක්, ආදරය මිහිරි වේදනාවක් බව වඩාත් හොඳින් පසක් කරගනු ඇත. ඔහුගේ මිහිරි වේදනාව මම ද ඔවුන් සමඟින් විඳ ගනිමි.




(Api Ayeth Hamu Novunanam - Victor Rathnayake)






(ගීත විචාරය ධම්මික බංඩාර මහතා විසිනි. ඡායාරූපය අන්තර්ජාලයෙනි.)



***********************************************************************************


මවිසින් විචාරය කරන ලද ගීත විචාරයන් දෙකකට පසුව, අද මම ඔබ වෙත සුපුරුදු ලෙසම ධම්මික බංඩාර මහතාගේ ගීත විචාරයක් ගෙන ආවෙමි.

මගේ ස්වයං ගීත විචාර කියවීමට ඔබට මඟ හැරුනි නම් මේ ඒ සඳහා පිවිසුම්ය.


(මවිසින් විචාරය කරන ලද ගීත විචාර මඟ හැරුනු අයට සමීප කොට ඔවුන්ගේ ගුණදොස් ද අසා දැනගැනීම මා හට රුකුලක් වන හෙයින් මෙලෙස ඒවාට සබැඳුම් ලබා දීම ගැන මා පාඨකයෝ උරණ නොවෙත්වා..)

අද ඔබට ගෙන ආ මෙම ගීත විචාරය තුලින් ඔබට, මෙම ගීත විචාරය රසවිඳීමට අමතරව ඔබ හට ඔබ නිතර ඇළුම් කරන ගී නිධාන කතාවක්ද රස විඳීමට අවස්ථාව ලැබී ඇත. ගීත විචාර වලටත් වඩා ඔබ මෙම ගීත නිධාන කතා පිළිබඳ දැනගැනීමට බලවත් ආශාවෙන් පසුවන බව මම දනිමි. ඉතින් මෙම ගීත විචාරය තුලම අඩංගු ධම්මික බංඩාරයන් විසින්ම විරචිත, "ඔබ ආයෙමත් ඇවිදින්" ගීතය ලිවීමට ඔහුට ප්‍රස්තුත වූ කතාව මෙහිදී ඔබට කියවා දැනගත හැක. එපමණක් නොව, ඔබට කියවා රසවිඳිය හැකි අපූරු නවකතාවක් පිළිබඳව හෝඩුවාවක්ද විචාරය තුල ඔබට සපයා ඇත. එනිසා ඔබ මෙය කියවීමට වැය කරන කාලයෙන් ඔබට පාඩුවක්නම් සිදු නොවනු ඇත.

මෙම අවස්ථාවේ ඉස්මතු කරලිය යුතු ඉතාම වැදගත් කාරණාවක්ද වේ. එනම් මීට පෙර මගේ සව්යං ගීත විචාරයක් තුලදී අප සහෘද බ්ලොග් සඟයෙකු වන අරූගේ අඩවිය ලියන අරූ අයියා මතුකල කරුණකි. ඔහු මතුකල කාරණය සාකච්ඡාවට බඳුන් කිරීමට එම පෝස්ට්ටුව ප්‍රමාද වැඩි වූ හෙයින්, මෙම පෝස්ට්ටුව තුල එය සාකච්ඡා කිරීම කාලෝචිත බව හැඟුනි. ඔහු යොදා තිබූ කමෙන්ට්ටුව මෙසේයි.


ඇත්තටම ඔහු මේ විමසුව පැනය, ගීත විචාර කියවන සහ ලිවීමට උත්සාහ කරන මටද මහත් වූ ගැටලුවක්. එනම් අප ගීතයක් විචාරය කිරීමේදී එහි පදෙන් පදේ ලිහමින් ඉතා දීර්ඝව විචාරය කල යුතුද යන්නයි. මේ දෙය පිළිබඳව මට සිතෙනුයේ, අප ගීත විචාරයක් තුලින් සිදුකල යුත්තේ පාඨකයා අසන ගීතයක් පිළිබඳ ඔහු නොසිතන ඉසව්වකට ඔහුගේ සිතිවිලි මෙහෙයවා ඔහුට නවමු අන්දමකින් ගීතයේ උපරිම රසය විඳීමට අවස්ථාව ලබා දීමයි. මෙහිදී, තරමක් ප්‍රබුද්ධ පාඨකයන් හට මෙය විඳීමට විචාරය ඉතා දීර්ඝ විය යුතු නැත. ඔවුන්ට ඉතා කෙටි වාක්‍ය කිහිපයකින් ගීතයේ අරුත පහදා දිය හැක.

එමෙන්ම ඔවුන්ට ගීතයේ රූපක නැවත නැවත් වර්ණනා කලයුතු වන්නේද නැත. නමුත්, අප සියලු දෙනාටම මෙලෙස ඉහල රසඥතාවක් නොමැත. සමහර අවස්ථාවල මෙම බොහෝ ගීත මින් පෙර රසවිඳ නොමැති හෙයින් එම ගීත බහුතරයක් දෙනාට නැවුම් ගීතයන්ය. ඉතින්, මෙවැනි අවස්ථාවල ගීත විචාරයක් ඉතා දීර්ඝව ඉදිරිපත් කිරීම තුලින් ගීතයේ රසය අනූනව ඔවුන්ගේ මනසට සම්ප්‍රේශණය කල හැකිබව මම විස්වාස කරමි.

කෙසේ වුවද මේ පිළිබඳව ඉතාම හොඳින් දන්නේ සහ ඉතාම හොඳ අදහසක් පළකල හැක්කේ මෙම ගීත විචාර රසවිඳින මගේ දයාබර යහලු යෙහෙලියන්ය. ඉතින් මං ඉතා දයාබරව ඉල්ලා සිටින්නේ මේ පිළිබඳ ඔබගේ අදහස ඉදිරිපත් කරන ලෙසයි. මෙම පෝස්ට්ටුව් සඳහා ඔබ ඉදිරිපත් කරන කමෙන්ට්ස් සඳහා මෙම කාරණාවද ඇතුලත් කරන්න. මෙය අපි සාකච්ඡාවට බඳුන් කරමු. කිසිදු අදහසක් නොකීවද මෙම කාරණය පිළිබඳ ඔබ කුමක් හෝ පවසනු ඇතැයි මම උදක්ම බලාපොරොත්තුවෙන්නමි.




ප.ලි. : බ්ලොග් අඩවියේ තේමාවට ගැලපෙන අයුරින් ප්‍රෝෆයිල් පික්චර් එක වෙනස් කිරීම කාලෝචිත බව හැඟුනු හෙයින්, බ්ලොගයෙහි තේමාවට අනුකූල වන අයුරින් පිංතූරයක් ඇතුලත් කලෙමි. 


Monday, May 26, 2014

•මිනින්දෝරු කන්තෝරුවෙ

"රත්තරන් දෑත සුදු බණ්ඩිගෙ දෙනියේ පස් යට..."




කඩි ගුලක් සේ පොදිකමින් එළියට ඇදෙන ළමුන්ට පසුපසින් හෙමි හෙමින් ඔහු පාසැල් ගේට්ටුවෙන් පිටතට පැමිණියේය. සුරතේ වූ හම් බෑගය තුලට කණ්නාඩි කුට්ටම සහිත කුඩා පසුම්බිය දමා ගැනීමට මදක් පමා වූ ඔහු මිරිගුව නළියමින් ඉද්ද ගැසුවාක්මෙන් දිවෙන ගුරු පාරට පිය එසවූයේ ගුරු නිවහන තෙක් වූ සැතපුම් කිහිපය ඉක්මනින් ගෙවා දැමීම සඳහායි.

වියළි කලාපයේ හිසට ඉහළින් වූ ගිනියම් හිරුගේ චණ්ඩ රශ්මියට දකුණින් පැමිණි මේ ගුරුතුමා දැන් දැන් හුරු වී ඇතුවා සේය. වියළි කලාපයටම ආවේණික වූ ගිනියම් හුළඟ දහදියෙන් පෙඟුනු කමිසය සිහිල් කරමින් හමායන අයුරු විඳිමින් ඔහු දෙපස සොඳුරු දසුන් හා ගැටෙමින් හුදෙකලාවේම පියමැන්නේය.

උදේට දකින දසුන් සහ හවසට දකින දසුන් හැමදාමත් වෙනසක් නොවී තිබුනේ සිතුවම් පටක් නැවත නැවතත් නරඹන්නා සේය. සෞන්දර්යෙන් පිරුණු හිත මේ දසුන් දෙස බැලූයේ තම කවි සිතට විවිධ පදවැල් එක්කරමිනි. නුමුදු ඔහු ඒවා තම පන්හිඳට මුහු කලේ එහෙමත් අවස්ථාවල පමණි. ඒ ඔහුගේ හද පත්ලටම දැනුනු සංවේදී සිදුවීම් සඳහා පමණි.

හුලංදා ඔයට පෙම් බැඳීමට සිතට බලකරන මේ ගිනිගහන මද්දහන සතර අතින් අවි අමෝරා සිටියද තවත් මොහොතකින් පසු බැසිය යුතු වන්නේ තව මොහොතකින් හමුවන සියඹලා හෙවන නිසාවෙනි. 


ඔහු යා යුතු මගෙහි හමාරක් මේ වන විටත් නික්ම ගොස් තිබුනි. ගමනේ ඉතිරි අඩ වැටී ඇත්තේ හේන් ගම්මානය මැදිනි.මඟ දෙපස වූ කුඩා පැල්පත් සමඟ ඒවා වටකරගෙන සිටියේ වියළි හේන් බිම්ය. ඊටත් ඔබ්බෙහි වූයේ ගන වනාන්තරයයි. මෙම ගොවි නිවාස තුල සිටියේ අව්‍යාජ ගැමියන්ය. කිසිදු ලෝබකමකින් තොරව ඔවුන් ඔහු හා සිනාවූයේ අපරිමිත ගෞරවයකිනි.මෙම අහිංසක ගැමි සුවඳ ඔහු පපු කුහර තුලටම ඔබා ගත්තේ අතිශය කුළුණුබර හදවතිනි.නෙතට හුරු දසුන් සමඟින් පසුකර යන මෙම පැල්පත් සමූහය කෙළවර වන්නේ රංබණ්ඩාගේ පැල්කොටය අසලිනි. පිලට වී කුමක් හෝ කර්තව්‍යක නියැලෙමින් සිටින රංබණ්ඩා කවදත් මේ ඉස්කෝල මහත්තයා සමඟ කුලුපඟව සිනාසෙයි. නමුත් මෙදින එය තරමක් වෙනස් වී ඇත.ඔහු කම්මුලේ අතක් තබාගෙන වියළි ගිම්හානය දෙස ඔහේ බලා සිටියේය.

රංබණ්ඩාගේ මෙම ස්ව්භාවය දුටු ඔහු තුල ඇතිවූයේ තරමක කුකුසකි. එම කුකුස කතිරයට එකක් පන්නා දමා තිබූ උණ බට කඩුල්ලෙන් පැන ඔහු අසලට යෑමට තරම් බලවත් වූ හෙයිනුත්, ඇතැම් දිනවලදී පවස නිවන රංබණ්ඩාගේ ගුරුලේත්තුවේ සිහිල් දිය පහස විඳීමට ඇතිවූ පිපාසයත් නිසා ඔහු රං බණ්ඩාගේ පැල් කොටයට ගොඩවිය. නමුදු කල්පනා ලෝකයක් තුල මංමුලා වී සිටි මෙම මහල්ලා හට ගුරු මහතාගේ පැමිණීම හාන්කවිසියක්වත් නිච්චි නොවීය. කෙසේ නමුදු රැල් බුරුල් හැරි ගුරුතුමාගේ හඬ හමුවේ දැහැන්ගත ලොවින් මිදුනු මහල්ලා වහා නැඟී සිටියේ තම උරහිසේ රඳවා තිබූ ලේන්සුව දෝතින් ගෙන බුලත් කහට බැඳි දසන් කිහිපය දක්වා සිනාසුනේ ඉතාම ලෙංගතු අයුරිනි. නමුදු මේ සිනහවට සඟවාගත නොහැකිවූයේ ඔහු නෙත් කෙවෙනි තුල අරගල කල කඳුලු කැට කිහිපයයි. 

ඉතාම දයාබරව ඔහු වත්තන්කොට පසෙකින් වාඩිගත් ඉස්කෝලෙ මහතා,

"මාමේ, මොකද මේ? මාමා ලොකු හිතේ අමාරුවකින් වගේ..?" කියා ඇසුවේය.

සුසුමක් ගිනියම් වාතලයට මුදාහල මහල්ලා,

"එහෙමයි අපේ මහත්තයෝ.. මගේ පපුව වාවන්නෙ නෑ.." යැයි පිළිවඳන් දුනි.

"ඒ මොකෝ අපේ මාමෙ..? හිත සැහැල්ලුවෙයි. මට කීවනම් කාරණේ..?"

තරමක් වෙලා කල්පනාවක නිමග්න වූ මහල්ලා දිගු කතාවකට මුලපිරුවේය.

"මහත්තයෝ... අර ඈත පේනව නේද..?"

ඔහුගේ දෙනෙත් යොමුවූ දිශාවට සමාන්තරව අපේ කතානයක ගුරුතුමාගේ දෙනෙත්ද යොමුවිය. එහි වූයේ පැරණි සොහොන් කොතකි.

"ඔතන නිදාගෙන ඉන්නෙ  මගේ සුදුබණ්ඩි මහත්තයෝ. ඔය වැළලිලා තියෙන්නෙ මගේ පණ කෙන්ද. හැමදාම හැන්දෑකොරේ මං උන්දැ නිදන තැනට යනවා. බිං කළුවර වැටෙනකල් මං ඔතන ඉන්නවා.මගේ සුදුබණ්ඩි මං එක්ක ගතකරාපු අතීතෙ මට සිහිවෙනවා. පාළොස්වක පෝය දාට හඳ එළියට මේ පළාතම ලස්සනයි. එදාට මං එළිවෙනකල් ඔතනට වෙලා මගේ සුදුබණ්ඩි එක්ක කතාකරකර ඉන්නවා.. පහුගිය අවුරුදු 10ම මං ගතකලේ ඔහොම. ඒත්  මහත්තයෝ දෙතුන් දොහකට උඩදි මේ හැමදේම වෙනස් උනා.

"මගේ සුදුබණ්ඩි නිදන තැනට ටිකක් එපිටහින් අර ඈත පේන්නෙ මගෙ ලොකු පුතාගෙ ගෙදර. උන්ටත් දැන් දරුවො ඉන්නවා.. ඉතිං උන්ට දැන් ඕනිලු මේ ඉඩම කට්ටිවලට කඩල දරු මුණුපුරන්ට ලියල දෙන්න..අපි සේරම මෙච්චරකල් හිටියෙ එකම ඉඩමක.. ඒත් දැන් උන්ට ඕනිලු මේ ඉඩම මායිම් කොරල බෙදල වෙන්කොරගන්න. 

තව දෙතුන් දොහකින් මිනින්දෝරු මහතැන්ලා එනවලු මේ ඉඩම මනින්ඩ. 

අනේ මහත්තයෝ ඉඩම බෙදුවොත් මායිම වැටෙන්නෙ මගේ අහිංසකී, සුදුබණ්ඩිගේ සොහොන උඩින්. අනේ මහත්තයෝ එහෙම උනොත් මට ආයෙ මගේ සුදුබණ්ඩි ලඟට යන්න බැරිවෙයි. මයෙ පුතණ්ඩියටත් වඩා මෙහෙම කොරන්න උවමනා වෙලා තියෙන්නෙ උන්දැගෙ හාමිනේට. මගේ ලේලිට.සමහර විට උන් සොහොන කඩාදායි. මට වාවන්නෙ නෑ මහත්තයෝ. මං මගේ සුදුබණ්ඩිව තනි කලේ නෑ කවදාවත්. උන්දෑ කාටවත් කරදරයක් නැතිව සැතපිලා උන්නෙ ඔතන. තව ටික දොහකින් මාත් උන්දැගෙ ලෝකෙට යනකල් මට ඕනි සුදුබණ්ඩි ලඟට වෙලා ඉන්න විතරයි මහත්තයෝ."

දෙනෙතින් පැන ආ කඳුලු ගුලිවලට නිදහසේ තම දෙකොපුල් සිප ගැනීමට ඉඩදුන් රංබණ්ඩා ඈත පෙනෙන සුදුබණ්ඩිගේ සොහොන දිහා ඇහිපිය නොහෙලා බලා සිටියේය.



***************************************************************

වියළි කලාපයට තවත් උණුසුම් රාත්‍රියක් උදාකරමින් හාත්පස අඳුර ගිලගනිද්දී තනිකමට පෙම් බැඳි අප කතානායක ගුරුතුමා, තම කාමරය තුල සක්මන් කරමින් සිටියේ දහවල තමන් ඇසූ සංවේදී කතා පුවත යලි මෙනෙහි කරමිනි. පසෙක එල්ලා තිබූ බෝල කූඩුවත් එහි එල්ලා තිබූ කමීස කහිපයත්, කුඩා ඇඳත්, ඒ අසල වූ මේසයත්, කුඩා ලී පුටුවත් ඔහුගේ වත්කම කියාපාමින් ඔහු සමඟම පාලුවට හුරුවී තිබුණි.

මේ අතර වූ ඉඩෙහි සක්මන් කරන ඔහුට රංබණ්ඩාගේ සංවේදී කතා පුවත යලි යලිත් මතකයට වද දුන්නේ යටපත් කල නොහැකි ලෙසිනි. රංබණ්ඩා මාමාගේ කතාව ඔහුගේ හිතට ගෙනදුන්නේ මහත් වූ වේදනාවකි. ඔහු ඔහුගේ වේදනාව මුතු ඇටයක් බවට පත්කිරීමට උත්සාහ ගත්තේය. තවදුරටත් ඔහුට ඔහුගේ කවිසිත සඟවා ගත නොහැකි විය. සක්මන් කිරීම නවතාලූ ඔහු පුටුව පසෙකට ඇද, මේසයට වාඩිවිය.  

කවි උල්පතට ජීවය දුන් පන්හිඳ සුරතට ගත් ඔහු තම දින පොතේ යමක් කුරුටු ගෑවේ රංබණ්ඩා වෙනුවෙන් සදාතනික වූ මතක සටහනක් ලොවට දායාද කරමිනි.


"මිනින්දෝරු කන්තෝරුවෙ මුලාදෑණි ටික
සුදු බණ්ඩි මගේ නිදා ඉන්න ඉඩම මනිනව ද
ඈ ඇහැ අරේවි යන්න හොඳයි දම්වැල් අරගෙන
තරහ අවසරයි යනව ද දම්වැල් අරගෙන

පිං ‍කුඹුරු නෙළන කාලෙට මට හීල අරන් එන
හිස විසාධියට තෙල් උලලා තොන්තුවා‍ වෙන
රත්තරන් දෑත සුදු බණ්ඩිගෙ දෙනියේ පස් යට
රත්තරන් දෑත සුදු බණ්ඩිගෙ දෙනියේ පස් යට

දෙයි හාමුදුරුවො දන්නවනම් දැන් ඈ නැති වග
තෙල් පාන වුණත් නිවා දමයි සංහිඳ පාමුල
වාවන් නෑ මේ දුරුත්ත සංසාරේ තනි මට
වාවන් නෑ මේ දුරුත්ත සංසාරේ තනි මට"

*********************************************************

ඔහු රත්න ශ්‍රී විජේසිංහයන්. නූතන යුගයේ සොඳුරුතම කවියා, ගේය පද රචකයා ඔහු බවයි මගේ හැඟීම. තම දිවි මං තලාවෙ හද සසල කල තැන් ඔහු හරි අපූරු ගීත බවට පත් කල ඔහු ඉතාම සංවේදී ප්‍රායෝගික ගීත රචයෙක්. දුෂ්කර පළාත් ගුරු සේවය තුල ඔහු ලද අත්දැකීම් ආශ්‍රයෙන් අපේ ගීත සාහිත්‍යට ඉතාම වටිනා ගී නිර්මාණ රැසක් දායාද වී ඇත. ඒ අතරින් මගේ බිසවුනේ අසාපන්, බිම්බරක් සෙනඟ ගැවසුණු, වැනි ගීත තවමත් අප රසික හදවත් ප්‍රකම්පනය කරනුයේ එහෙයිනි.

සිංහල ගීත සාහිත්‍යයේ විප්‍රලම්බ ශෘංගාර රසයේ මිහිරියාව මනාව විඳ ගත හැකි ගීත කිහිපය අතරට මේ ගීතයද අපට එකතු කරගත හැකිය. තම සෙනෙහෙවන්තිය සැතපී සිටින බිම බෙදා වෙන්කිරීමට සැරසෙන අවස්ථාවක ඒ දරුණු වේදනාව දයාබර සැමියෙකුට දැනෙන ආකාරය සහ ඔහුගේ නිස්කලංක ශෝකී ජීවිතයට එල්ලවන අභියෝගය මේ ගීතය තුලි නිරූපණය කෙරේ.

ගීතයේ ප්‍රස්තුතයට එකවරම ප්‍රවිශ්ඨ වන රචකයා මෙම කතාව, කතාවේ මැදින් පටන්ගෙන හරි අපූරු ආකාරයට මුල මැද අග ගලපයි. පළමු කොටම ඔහු මේ ආමන්ත්‍රණය කරනුයේ තම සොඳුරිය නිදන භූමිය මැනීම සඳහා පැමිණි මිනින්දෝරු කණ්ඩායමටයි. ඔහු ඔවුන්ගෙන් ඉතාම සංවේදී ඉල්ලීමක් කරයි. එනම්, ඔවුන් කිරීමට සැරසෙන කටයුත්තෙන් ඇයගේ නින්දට බාධාවෙයි. ඒනිසා පිං සිද්ධවෙයි, ඔය මිනුම් දම්වැල් ටිකත් අරගෙන යන්න පුලුවන්ද? ඔහු එසේ අසයි. එය වඩා සංවේදීව අපට දැනෙනුයේ රත්න ශ්‍රී කිවිඳු ඒ සඳහා යොදා ඇති යෙදුම නිසයි. "ඈ ඇහ ඇරේවි යන්න හොඳයි දම්වැල් අරගෙන". ඔහුට ඔවුන්ව පලවා හැරිය නොහැක. ඔහුට ඔවුන් කරන දේට විරුද්ධවිය නොහැක. එනිසා ඔහු ඉල්ලීමක් කරයි.

"මිනින්දෝරු කන්තෝරුවෙ මුලාදෑණි ටික
සුදු බණ්ඩි මගේ නිදා ඉන්න ඉඩම මනිනව ද
ඈ ඇහැ අරේවි යන්න හොඳයි දම්වැල් අරගෙන
තරහ අවසරයි යනව ද දම්වැල් අරගෙන"

මීළඟට ඔහුට සිහිපත්වන්නේ තම දයාබර බිරිඳ පිළිබඳ වූ සොඳුරු මතක සටහන් පෙළකි. මේ ඔහුට ඇයගේ සෙනෙහස වඩාත්ම තදින් හදවතට දැනුනු අවස්ථා විය හැකියි. ඇය ඔහුට ඇඹුල අරන් ආව විදිය, බත් පත බෙදා අතට දුන් අයුරු, සමහර විට වෙල් නියර මත හිඳ බත් කැවූ සැටි ඔහුට යළි යළිත් මැවී පෙනෙනු ඇත. උදේ සිට අඳුරු වැටෙන තුරු, හේනේ කුඹුරෙ වෙහෙස වී ආ විට ඇය ආදරයෙන් ඔහුගේ හිස අත ගෑ හැටි, ලෙඩක් අසනීපයක් වූ විට ළඟම රැඳෙමින් ඔහුට සුවයක් වූ ආකාරය ඔහුට සිතුවම් පටක් මෙන් මැවී බොඳවී යයි. සැමියෙකුට බිරිඳගේ ආදරය වඩ වඩාත් දැනෙනුයේ මෙවන් අවස්ථාවල බවයි මගේ හැඟීම.ඔහුට එලෙස සැලකූ, ඔහුට එතරම්ම දයාබර වූ, ඔහුගේ දිවියට නිබඳ සෙවනැල්ල වූ මේ රත්තරන් දෑත, මේ රත්තරන් සෙනෙහස, මේ රත්තරන් ගැහැණිය තමයි අද මේ විදියට දෙණියේ පස් වලට යටවී සිටින්නේ.

ගීතයේ මෙම කොටසේ අවසන් පැදිපෙල දෙවතාවක් ඉතාම හැඟීමබරව ගායනා වන්නේ ඔහුගේ මෙම හැඟීමෙහි ඇති කටුක වේදනාව රසික අප හදවත් තුලටද මනාව සම්ප්‍රේෂණය කරමිනි.

"පිං ‍කුඹුරු නෙළන කාලෙට මට හීල අරන් එන
හිස විසාධියට තෙල් උලලා තොන්තුවා‍ වෙන
රත්තරන් දෑත සුදු බණ්ඩිගෙ දෙනියේ පස් යට
රත්තරන් දෑත සුදු බණ්ඩිගෙ දෙනියේ පස් යට"


ගීතයේ අවසාන කොටසින් ඔහුගේ තනිකම, සුදුබණ්ඩි නැති ඔහුගේ ජීවිතයේ අසම්පූර්ණ බව වඩාත් තීව්‍ර ලෙස නිරූපණය කොට ඇත.


"දෙයි හාමුදුරුවො දන්නවනම් දැන් ඈ නැති වග
තෙල් පාන වුණත් නිවා දමයි සංහිඳ පාමුල
වාවන් නෑ මේ දුරුත්ත සංසාරේ තනි මට
වාවන් නෑ මේ දුරුත්ත සංසාරේ තනි මට"

සංහිඳ යනු දෙවියන්ට පුද පූජෝපහාර පවත්වන, දෙවියන් උදෙසා බාරහාර වෙන ස්ථානයයි. එසේත් නොමැතිනම් ගෙපැලක පහන් පැලයි. කෙසේ හෝ සංහිඳ යනු දෙවියන් උදෙසා වන පූජනීය ස්ථානයි. නමුත් රචකයා පවසනුයේ දෙවියන් උනත් දන්නවා නම් ඇය නැතිවග, දෙවියන් දන්නවානම් ඇය නොමැති ලොව තුල ඔහු හුදෙකලා වී ඇති ආකාරය, තම පුදසුනේ, එනම් සංහිඳ පාමුළ දැල්වෙන පහන වුවද දෙවියන් විසින් නිවාලනු ඇති බවයි. 

අනෙක් අතට ඇය මෙම නිවසේ පහන වී සිටි අවධියේ, සංහිඳ අසල ඇය පහනක් දල්වන්න ඇති. ඇය නොමැති මෙම පරිච්ඡේදයේ ඔහු එම අඩුව පුරවන්නට ඇත. නමුත් දෙයිහාමුදුරුවො ඇය නැතිවග දන්නවා නම් ඒ දල්වන පහන වුවද නිවාලනු ඇත යන්න විය හැකියි මෙහි අදහස. තවද මේ බැරෑරුම් ප්‍රකාශය තුල ඇයගේ චරිතය පිළිබඳව, නෝඑසේනම් පතිනියක ලෙස ඇගේ උතුම බව පිළිබඳව නිරූපණය වනවාද වියහැක.

කෙසේ වුවද ඔහු පවසන්නේ ඇය නොමැති මෙම ජීවිතය කෙසේ වත් ඔහුට තව දාරගනු නොහැකි බවයි. ඔහු දකින්නේ ඇයගේ නික්ම යාම තුලින් ඔහු සංසාරය පුරාවටම තනි වූ බවකි, අසරණවූ බවකි. 
"වාවන් නෑ මේ දුරුත්ත සංසාරේ තනි මට" 
වියලි කලාපයේ දුරුත්ත කෙතරම් කටුකදැයි එහි වෙසෙන්නෝ දනිති. අනෝරා වැහි වැටෙන, කටුකතම සීතලෙන් පීඩා ගෙන එන මෙම සීත සමය ඉතාම කටුක අවදියකි. එක දිගට දින හතක් දිවා රෑ වහින හත් දුරුත්තේ සීතල ඔබ විඳ ඇතිනම්, අන්න ඒ සීතලේ කටුක බවටයි රචකයා ඇය නොමැති ඔහුගේ ජීවිතය උපමා කරනුයේ.

කෙසේ වුවද, අවසාන වශයෙන් පැවසිය හැක්කේ ඔහුගේ සුදුබණ්ඩි නිදා සිටින ඉඩම, ඇගේ සොහොන මතින් බෙදා වෙන්කල හැකි වුවද, මේ සෙනෙහෙවන්ත යුවලගේ සෙනෙහස මිනින්දෝරුවන්ට, නීතියට පමණක් නොව, සොබාදහමට වුවද බෙදා වෙන්කල හැකිවේද?




(Minidoru Kanthoruwe - Karunarathna Divulgane)





(සියලු ඡායාරූප අන්තර්ජාලය ඇසුරිනි.)


                ගීත විචාරය,
                                                        -මනෝෂ් සඳරුවන් (සඳුමල්)




***************************************************************************


මා දයාබර පාඨක සහෘදයන්හට ඉතාම සතුටින් පවසන වගනම්, අද මා ඔබ වෙනුවෙන් මේ ගෙන ආවේ මාගේ තුන්වෙනි ස්වයං ගීත විචාරයයි.


 මෙය වෙනදා ඔබට ගෙන එන ගීත විචාරයට වඩා තරමක් වෙනස් ආකාරයෙන් ඉදිරිපත් කිරීමට සිතුවේ මෙහි නිදාන කතාව, එනම් ගීතය නිර්මාණය කිරීමට වස්තු බීජය සැපයූ සිදුවීම පිළිබඳ මා අසා ඇති හෙයින් එය ඔබටද වඩාත් රසවත්ව රසවිඳීම සඳහායි. මගේ එම උත්සාහයේ සාර්ථක බව හෝ අසාර්ථක බව තීරණය කිරීම රසික ඔබට අයිති කර්තව්‍යයකි. කෙසේ වුවද මෙහිලා මා පැවසිය යුතු වැදගත්ම කරුණ නම් ඉහත කතාන්දරය මුලුමනින්ම මගේ හිතලුවකට අනුව මවිසින් නිර්මාණය කරන ලද්දකි. එනිසා එය සත්‍ය සිදුවීමෙන් කෙතරම් දුරස්ථදැයි මම නොදනිමි. අවශ්‍ය වූයේ වඩාත් රසවත් අයුරින් ඔබට මෙය විඳීමට අවස්ථාව ලබා දීමයි. නමුත් ගීතයේ උත්පත්ති කතාවේ, නොමැතිනම් මා හඳුන්වන ආකාරයට නිදාන කතාවේ මූලිකම හරය මෙම කතාව ගොඩනැගීමට ප්‍රස්තුත වූ සිද්ධිය බව ඔබට පවසනුයේ වගකීමෙනි. එම නිදාන කතාව මා මීට කලින් අසා ඇත්තෙමි. ඒ අනුව මෙම කතාව තරමක් ආලවට්ටම් දමා ඔබ වෙත ගෙන ඒමට උත්සාහ කලෙමි.

මෙහි නිර්මාතෲවරයා.. ඒ සොඳුරුතම මිනිසා.. රත්න ශ්‍රී විජේසිංහයන් පිළිබඳ මේ අවස්ථාවේ මම කිසිවක්ම පැවසීමට උත්සාහ නොකරන්නෙමි. මෙම අසහාය ගේය පද රචකයාණන්, කවියන්, මේ සංවේදී මනුෂ්‍යයා පිළිබඳව කතාකිරීමට මට කිසිසේත්ම මෙම ඉඩ ප්‍රමාණවත් නොවේ. ඔහු වෙනුවෙන් ලිපි පෙලක්ම සැකසිය යුතුය. එම ලිපි පෙල ඔබ වෙත අනාගතයේ දිනක තිලිණ කිරීමට මම බලාපොරොත්තුවන්නෙමි. එතෙක්, ඔහු පිලිබඳ ලියැවුනු අගනා ලිපියක් වෙත දැන් මම ඔබව යොමු කරමි. මෙම ලිපිය මගේ බ්ලොග් අඩවියෙහි මුල් කාලීන ලිපි අතර පවතින ලිපියකි. කියවීම සඳහා මෙතනින් යන්න.

මෙම පද රචනයට ජීවය දෙමින් එය ගීයක් බවට පත් කලේ, මෙහි පාට තැවරූයේ තවත් ඉතාම සොඳුරු මිනිසෙකු වන සංගීතය : එච්.එම්.ජයවර්ධනයන්ය.

පොළොවේ පයගසා හිඳිමින් උදාරතර මිනිසෙකුගේ අත් උදවුවෙන් මිනිසුන් අතරින් බිහිවූ මෙම ගායකයා පිළිබඳ මම කිසිවක්ම නොලියමි. ඔහු අපට ඉතිරිකල මෙවන් සොඳුරු නිර්මාණ කිහිපයකට පසු ඔහු අප හැරදා බොහෝ දුර ගොස් ඇත. එනිසා අද ඔහු අප අතර නැත. ජනතාව වෙනුවෙන්, ජනතාවගේ දුක ගැන සමාජයට උගන්වන්න යැයි ඔහුට ගුරුහරුකම් ඔහුට අද ඒ යුතුකම අමතකව ගොස් ඇති සැටියකි.

අවසාන වශයෙන්, මේ ඔබට මං ගෙන ආවේ ප්‍රිය සෙනෙහෙවන්තියගේ මරණීය වියෝවෙන් ප්‍රකම්පනයට පත් වූ තුන්වෙනි සෙනෙහෙවන්තයාගේ ශෝකාන්තයයි. මෙහි පළමුවැන්න ධම්මික බංඩාරන්ගේ විචාරයක් ලෙසින් පළකල "ඇය යන්න ගියා මැකිලා" ගීතයයි. ඉන් අනතුරුව ඔබ වෙත ගෙන ආවේ මගේ පළමු ස්ව්යං ගීත විචාරය වූ, "පබළු නගේ" ගීතයයි.  මේ තුන් වැන්නයි. එනිසා මෙම විරහ රසය දැන් ඔබ ඕනිවටත් වඩා විඳ ඇතැයි සිතමි. එනිසා තව දුරටත් මේ හා සමාන ගීත ඔබ වෙත ගෙන ඒමට උත්සාහ නොකරමි.

එසේනම් දයාබර මිතුරු මිතුරියනේ මේ ආරාධනය ඔබටමයි. එන්න රසවිඳින්න. ඔබගේ අදහස් පවසන්න. ඔබේ යෝජනා, චෝදනා සහ විවේචන ඉදිරිය සඳහා ඉතාමත්ම අගනේය.






Friday, May 23, 2014

•වියලී ගිය දෙතනේ නැත කිරි බිඳුවක් එරුණේ

"කප පවතින තුරු නොනිමෙන සුසුමෙන් සමුගැනුනේ"





ශ්‍රී ලංකාව යනු ඉතාම දරුණු ලෙස සාමාජීය හා ආර්ථික වශයෙන් පරිහානියට පත්ව ඇති තවමත් සංවර්ධනය වෙමින් පවතින තුන්වන ලෝකයේ රටකි. කවුරුන් විසින් කිනම් ආශ්චර්‍යක් ගැන කතාකලද කටුක සත්‍ය වන්නේ මෙයයි. මෙම දූපතෙහි වාසය කරන්නන් වශයෙන් අප අත් ඔසවා ඉතා නිහතමානීව මෙම සත්‍යය පිළිගත යුතුය. අද මවිසින් ඔබවෙත ගෙන එනු ලබන ගීතයේ සාකච්ඡා වනුයේ මෙම සමාජ ක්‍රමය තුල අපේ සමාජය මුහුණ පෑ සහ මේ මොහොත වනතුරුත් මුහුණ පාන්නාවූ කටුක ඛේදවාචකයක එක් පැතිකඩකි.

සාකච්ඡා කලයුතු බොහෝ කරුණු කාරණා ඇති බැවින්ද, එම කරුණු ගීතය තුලම සාකච්ඡා කිරීම වඩා සුදුසු හෙයින්ද අපි ගීතය සඳහා යොමුවෙමු. දයාසේන ගුණසිංහ නම් වූ අදීන මාධ්‍යවේදියා අතින් බිහිවූ, ගුණදාස කපුගේ නම් මානවවාදී ගායකයාණන්ගේ සහ අප හදවත් තුල සදා අමරණීයව සිටින් ගී කෝකිලාවක් වන විශාරද මාලිනී බුලත්සිංහලයන්ගේ හඬ පෞර්ෂ්‍ය මුහුවූ මෙම ගීතය ඛෙදනීය සමාජ ව්‍යසනයක් පිළිබඳ හඬ නඟනුයේ රසික අප ප්‍රකම්පනයට පත් කරමිනි. ඒ.. පවතින බිඳ වැටුනු ආර්ථිකය හමුවේ අවිහිංසක දියණියකට අහිමිවන සදාතනික මව්පිය සෙනෙහසත්, අසරණ යුවලකට අහිමි වන දාරක සෙනෙහසත්ය.

"වියලී ගිය දෙතනේ නැත කිරි බිඳුවක් එරුණේ
වැහැරී ගිය උකුලේ නැත සුව යහනක් සැදුනේ
කප පවතින තුරු නොනිමෙන සුසුමෙන් සමුගැනුනේ
හිරු ගිලිහෙන මොහොතක නුඹ මඟ අයිනක රැඳුනේ"

දයාබර පියෙකු මේ පවසන්නේ කිනම් වූ ශෝකාන්තයක්ද. අලුත ළදරුවෙකු බිහිකල තම ආදරණීය ප්‍රියාවිය දෙස ඔහු බලා හිඳියි. ඔහුට දිස් වන්නේ නැවුම් ක්ෂීරයෙන් පෝෂණීයව පිරිපුන් වූ ළය මඬලක්ද? තම සිඟිති දියණිය වෙනුවෙන්ම පේවී සිටින තොටිල්ලක් වන්වූ සුවපහසු උකුල්තලාවක්ද? නැත. ඔහුගේ නෙතට දිස් වන්නේ කිරි කඳුලකුදු නොම එරුණු වැහැරී ගිය ළපැත්තකි. දර ඉපලක් සේ වැහැරී ගිය උකුල් තලයකි. ඇගේ පියබඳ තම දයාබර දියණියට සුව යහනක් නොවන බව ඔහු දනී. ඇයව පෝෂණය කිරීමට තබා තම බිරියට යන්තම් පණ ගැටගසා ගැනීමට තරම්වත් හයියක් ඇයට නැතිබව ඔහු දකී. ඇයට මෙසේ වූයේ මංද. ඔහුට ඇයව පෝෂණය කිරීමට තරම් සවිමත් ආර්ථිකයක් නොමැති වීමයි. සමහර විට ඔහු කුලී කරුවෙක් වියහැක. නැතිනම් නාටාමිවරයෙක්, කම්කරුවෙක්, කරණවෑමියෙක්, කතුරු මුවාත් තියන්නෙක්, සපත්තු මසන්නෙක් හෝ මේ කුමන ආකාරයේ හෝ පීඩිත පංතියේ මිනිසකු වන්නට ඇත. එනම් ඔබේත් මගේත් පංතියේ මිනිසෙකු වන්නට ඇත. කෙසේ හෝ ඔහු දුප්පතෙකි. ඔහුගේ මෙම දුප්පත් බවට ඇත්තටම වගකිව යුත්තේ ඔහුද? නැත්නම් ඇයද? නැත්නම් මේ උපන් ලේ කිරි කැටියාද? එසේත් නොමැතිනම් රට කරවන න් අපට දායාද කල සමාජ ක්‍රමයද?

කෙසේ හෝ ඇයටත්, ඔහුටත් වැටහෙන කරුණ නම් මේ සිඟිත්තිය ජීවත් කරවීමට තරම් වත්කමක් තමන්ට නොමැති බවයි. තමාට අත්වී තිබෙන මේ නිරාදුක, මේ පීඩිතභාවය ඇයට අත්වනු දැකීමට, මතු යම් දිනෙක ඇයද මේ නරාවලට ඇදවැටී දුක් විඳිනු දැකීමට, මේ උතුම් මාපිය යුවල කැමති නොවෙත්. ඒ අනුව අවසානයේ ඔවුන් ගන්නා තීරණය කුමක්ද? කෙතරම් දුකක් වුවද දරාගත නොහැකි වුවද ඔවුන් අමාරුවෙන් හෝ ගත යුතුම හොඳම තීරණය ගනී. ඒ ඇය කෙරෙහි ඔවුන්ගේ හදවතෙහි පිරී ඉතිරී යන ආදරය නිසාම වේ. ඒ අපරිමිත සෙනෙහස වෙනුවෙන් ඔවුන් ඔවුන්ගේ සතුට කැපකරති. ඔවුහු දුක දරාගනිති.

දියණියගේ අනාගත සුබසිද්ධිය උදෙසා ඔවුන් ඇගෙන් ඈත් වී ඇයට සුන්දර ලෝකයක් තනාදීමට තීරණය කරයි.

"කප පවතින තුරු නොනිමෙන සුසුමෙන් සමුගැනුනේ
හිරු ගිලිහෙන මොහොතක නුඹ මඟ අයිනක රැඳුනේ"

දියණියගේ වෙන්ව යාම ඔවුන්ට එසේ මෙසේ දුකක් නොවේ. එය කල්පය පවතින තුරුත් නොනිමෙන වේදනා ගින්නකි. එසේ වුවද ඒ ගින්නෙහි දැවෙමින් ඔවුන් තම දියණිය අතහැර යයි.




මෙම අතැර යාම රචකයා පවසන අයුරු තරමක් සංකීර්ණ බවයි මගේ හැඟීම. එම පැදියෙහි අඩංගු සරල වචනාර්ථය සැලකූ කල රචකයා පවසන්නේ මෙම මාපිය යුවල මේ සිඟිත්තිය මඟ අයිනක දමා යන බවකි. නමුත් ගීතයේ මීළඟ කොටස අසන විට දරුවා මඟ අයිනක දමා ගියද, ඔවුන් දරුවාගේ ඉරණම, එනම් දරුවා කා සතු වූවාද යන වග හොඳින් දන්නා බව පෙනේ.

මෙම යුවල තම සිඟිත්තාට දක්වන අසීමාන්තික සෙනෙහස ගීතය පුරා දක්නට ලැබෙන හෙයින් ඔවුන් මේ බිලිඳා මෙලෙස මහමඟ දමා යනු ඇතැයි සිතිය නොහැක. සමහර විටෙක ඔවුන් තම බිළිඳා මහ මඟ අයිනක තබා ඇය නිරුපද්‍රිතව කා අතට හෝ පත් වන තුරු සැඟව බලා සිටියා විය හැක. නමුදු මෙම වචන කිහිපය තුල ඉන් එහා ගිය වඩා ගැඹුරු අරුතක් පවතී යැයි සිතීමට මා වඩා කැමතිය. මා විස්වාස කරන අන්දමට රචකයා "හිරු ගිලිහෙන මොහොතක" යන ප්‍රකාශයෙන් අර්ථගැන්වීමට උත්සාහ කරනුයේ එම දයාබර සිඟිත්තිය පත්ව ඇති අසරණභාවය, පිළිසරණක් නොමැති බව වීමට හැකිය.

හිරු නොමැති ලොවක් යනු කිසිදු ජීවයක් නොමැති පිළිසරණක් නොමැති ඉසව්වකි. මීළඟට "මඟ අයිනක රැඳුනේ" යනු ඒ සිඟිත්තියගේ ජීවිතයට එල්ලවී ඇති තර්ජනය විය හැක. මහ මඟක් යනු සෑම විටම දූවිල්ලෙන්, පීඩාවෙන් සහ යනෙන වාහන වලින්, මනුසතුන්ගෙන් අනාරක්ෂිත වූ ස්ථානයකි. ඇගේ ජීවිතයට පවතින අනාරක්ෂිත බව නිරූපණයට රචකයා මෙම සංඛේතය යොදාගත්තා විය හැක. එම නිසාම මෙම තත්වය තුල ඇයව හදා ගැනීමට වෙනත් දෑතකට ඔවුන් විසින් බාරකලා වියහැක. වඩාත්ම සාර්ථක අර්ථදැක්වීම මෙය විය හැකි බවයි මගේ අදහස.




කෙසේ හෝ මේ සදාතනික මවුපිය සෙනෙහසින් ඇයට වෙන්වීමට සිදුවෙයි. පවත්නා විශම සමාජ ක්‍රමය විසින් දරු සෙනෙහස මාපියන්ගෙන් ඈත්කරනු ලැබේ.

මෙම සමාජ ඛේදවාචකය ඉතාම මැනවින් ගීතයේ මීළඟ කොටසින් නිරූපණය කරයි.

"උපන් බිමට නුඹ වැඩිවා මිසක දුවේ
වැදූ මවට නුඹ වැඩියක් වේද දුවේ
දුක උහුලා ඉන්නට මට හැකිය දුවේ
නැවු නැඟිලා දුරු රටකට යන්න දුවේ"

මේ අහිංසක මාතාව මේ පවසන්නේ කුමක්ද? ඇය හඬ නගා මෙසේ පවසයි. "මගේ රත්තරන් දුවේ අසරණ අම්මට සමාවෙයන්. උඹව මෙහෙම දෙන්නෙ උඹේ අම්ම වෙච්ච මට උඹව වැඩිවෙලා නෙවෙයි. උඹව වදාපු උඹේ අම්මට උඹව වැඩියක් නෙවෙයි. ඒත් දුවේ මේ රටට උඹ වැඩියිලු. මේ රටට උඹ බරක්ලු. ඒකයි දුවේ උඹව මෙහෙම වෙන දෑතකට දෙන්නෙ. මගෙ රත්තරන් වෙනුවෙන් මං මගේ දුක කොහොමහරි උහුලගෙන ඉන්නම්.  උඹව බර වැඩි මේ රටින් පිටමං වෙලා පලයං මගෙ දුවේ.."

මේ තමයි මේ අසරණීගෙ විලාපය. තමන්ගෙ දයාබර දියණියගේ මුව මඬල අවසන් වතාවට සිපගෙන ඇය කීව කතාවයි ඒ. ඇත්තටම මේ කාළකන්ණි රටට මේ ජීවිතය ජීවත් කරන්න තරම් වත්කමක් නොතිබුනා මිසක් මේ උතුම් අම්මට ඇගේ දියණිය බරක් වෙලා නෙවෙයි, ඇයව හදාගන්න නොරටුන්ට දුන්නෙ. ගීතයේ මේ කොටසෙ අවසානෙදි තමයි ඇයව හදාගන්න දුන්නෙ පිටරටක යුවලකට බව කියවෙන්නෙ.

දයාබර රසිකයිනි, මෙහෙවු රටක් තුලයි ඔබත් මාත් ආශ්චර්‍ය පිළිබඳ තොල් මතුරමින්, සිහින දකිමින් ජීවත් වන්නෙ.රට මහජනතාවගෙනම්, මහජනතාව අයිති රජයටනම්, සෞඛ්‍ය සේවය නොමිලේනම්, අධ්‍යාපනය නොමිලේ නම්, දරු පරපුර අයිති රටට නම් ඇයි අපේ දියණියන් හදාගන්න පිටරටට යවන්නෙ? ඇයි අපේ දරුවන් අරාබියේ වලං හෝදන්නෙ? ඇයි අපේ පියවරුන් තමන්ගෙ දරුවන් ගඟට වීසිකොට ඔහුගේ දිවියද ගඟට බිලිදෙන්නෙ? ඇයි අපේ මවු වරුන් දයාබර දරු පැටවු කළු ගඟේ පාකරන්නෙ? ඇයි දයාබර පියවරුන් ගෙයි මැද මිනීවලවල් කපන්නෙ, තමන්ගෙ ලෙයින් ජාතක වුන දරුවන් මරා වළලන්න?
ඇයි අපේ දියණියන් පාසලේ සේවා පහසුකම් ගාස්තු ගෙවාගත නුහුණුව ගෙල වැළලාගන්නෙ? ඇයි ඔවුන් දෙපයට මිරිවැඬි නොමැතිව මරු තුරුලට යන්නෙ? අපට කියනු ලබන, නිදහස් අධ්‍යාපනය, නිදහස් සෞඛ්‍ය සේවය, සීඝ්‍රයෙන් දියුණුවන ආර්ථිකය මේ සිරිලක පවතීනම් එදත් අදත් ඔබටත් මටත් මෙවැනි දේ ඇසීමට දැකීමට ලැබීමෙහි පව, කරුමය කුමක්ද? ඒ ඔබත් මාත් මුලාවී සිටින, මේ පවතින සමාජ ක්‍රමයයි. පවතින බිඳ වැටුණු ආර්ථිකයයි.

ගීත විචාරයක් ලිවීමට යතුරු පුවරුව මත  දෑඟිලි වෙහෙසවූවද මටත් නොදැනී මා ගීත විචාරයෙන් පරිභාහිරව සෞම්‍ය වචන වෙනුවට කටුක වදනින් ඔබට මේ පැවසීමට උත්සාහ කරනු ලැබුවේ පවතින ක්‍රමය හමුවේ අපද ඇතුලු සමස්ථ සමාජයම වැටී ඇති අඳුරු අගාධයේ ගැඹුර පිළිඳවයි.

නැවතත් ගීතයට යොමුවෙමු. මීළඟ කොටසින් මේ දයාබර මෑණියන් නොකියා පවසන්නේ තමන්ට තම දියණිය අහිමිකල මේ පවතින සමාජ, ආර්ථික ක්‍රමයට තමන් කෙතරම් වෛර කලද, ඇය මෙම රටට (වරදවා වටහා නොගන්න, ඇය මේ පවසනුයේ මේ සමාජයවත්, මේ පාලක පංතියවත්, පාලන ක්‍රමය ගැනවත් නොව, මේ පිං බිම ගැනයි. එනම් ශ්‍රී ලංකාව නම් භූමිය පිළිබඳවයි ) අසීමිතව ආදරය කරන බවයි. එනම් මේ උතුම් බිමෙහි ඉපදීමට ලැබීම පෙර පිනක් ලෙස ඇය දකියි. ඒත් එක්කම ඇය නඟන පැණය නම්, මෙබිමෙහි ඉපදීමට පිංකර ඇති මුත් ත දියණිය මෙබිමෙහි රැඳීමට වාසනාවන්ත නොමැතිද යන්නයි.

එනම් රට කෙතරම් පිංසාර වුවද රට කරවන හතුරන් විසින් මෙම භූමිය ජීවත් වීමට නුසුදුසු තත්වයට පත්කර ඇති බවයි මෙහි අදහස.

"පෙර කල මහ පිං මහිමෙනි මේ දෙස උපදින්නේ
ඉපදෙනු මිස රැඳෙනා පින ඇයි නුඹ සතු නොවුනේ
දරුවන් ඇස කඳුලින් ළය උණුවන මිනිසුන්ගේ
සරණින් ලොව කොතනක වුව සැනහෙන් දියණියනේ"

කෙසේ වුවද, කෙතරම් කතාකලද, තම දියණියට තවදුරටත් තම මවු රටෙහි දිවිගෙවීමට අවස්ථාව නැතිබවයි පෙනී යන්නෙ. එනිසා අවසාන වශයෙන් ඇය තම දියණියට පවසන්නේ මෙයයි. "දරුවන්ගේ නෙත් කෙවෙණිවල පැනනඟින කඳුලු කැට දැක තම ළය තෙත් කරගන්නා සංවේදී මිනිසුන් සෙවනේ ලොවේ කොතැනක හෝ යස ඉසුරින් තුටින් කල් ගෙවන ලෙසයි." කෙසේ වුවද මෙම ප්‍රකාශනයට අනුව අපටද සැනසුම් සුසුමක් හෙළිය හැකිවන්නේ රචකයා පවසන පරිදි ඇයව හදාගැනීමට දී ඇත්තේ ඉතාම සංවේදී හදවත් ඇති දරුවන්ට අසීමිතව ආදරය කරන විදේශීය යුවලකට බව හැඟී යන හෙයිනි.

එසේනම් එම මාපිය දෙපලට මෙන්ම අපටද හිත හදාගත හැකිවනු ඇත. මේ අනුව ඇගේ අනාගතය සුරක්ෂිත බව පැහැදිලිය.

ගීතයේ අවසාන කොටසින් සංවේදී හදවත් ඇත්තවුන්ගේ දෑසට කඳුලක් නංවන, දයාබර පියෙකුගේ අහිංසක පැතුමක්, බලාපොරොත්තුවක් පිළිබඳව කියවෙයි.

"මතුයම් දිනක සිතිවිල්ලෙන් සිටින සඳ
දෑතක පහස සිහිනෙක මෙන් දැනේවිද
සිතියම් පොතින් ලොව විමසා බලන සඳ
කඳුලක හැඩය මහ සයුරේ දකීවිද"

තම දයාබර දියණිය මෙම සුදු යුවල සමඟ සියලු සැප සම්පත් සමඟින් කෙමෙන් වැඩෙනු ඇත. ඒ සමඟම ලාබාල ඇගේ මනසෙහි සිහින සිතුවමක් සේ පැවති තම සැබෑ මා පියන් පිළිබඳවූ මතකය, තම මවු රට පිළිබඳවූ මතකය, කෙමෙන් කෙමෙන් වි‍යැකී මැකී යනු ඇත. නමුදු පියාණන්ගේ සිත තුල ඉතාම සියුම් බලාපොරොත්තුවක් පවතී. එනම් මෙලෙස උදාවෙන යම් දිනයක, තමා සදාදරණීය දියණිය උස් මහත්වූ ඒ අනාගතයේ දිනයක, සිහිනෙන් ගෑ සුවඳක් මෙන් හෝ සුපුරුදු දෑතක පහස, නුපුරුදු ලෙසකින් හෝ ඈට දැනෙනු ඇතිද යන්නයි. එනම් කිරිකැටි බාල වියේ අහිමිව ගිය මා පි සුවඳ ඇයට යම් දිනෙක යළි සිහිවනු ඇතැයි ඔහු සිතයි. 

එපමණක්ද නොව. අනාගාතයේ දිනයක ඇය වැඩුණු දියණියක් වනු ඇත. ඇය අධ්‍යාපනය ලබනු ඇත. ඇය සිතියම් පොතින් ලෝකය පිළිබඳ සොයනු ඇත. එවන් දිනයක ඉන්දියන් සාගරයේ කඳුලක හැඩය ගත් කුඩා දූපතක් ඇය නෙත් ගැටෙයිද? ඒ, තමන් උපන් දවස් වල තමන් රටට වැඩියැයි රටින් නෙරපාලූ දේශය බව ඇයට සිහිවනු ඇත්ද? 




මේ පුංචි දූපත තුල තමන්ගේ අතීතය සැඟවී ඇතැයි ඇය සිහිනෙකින් හෝ සිතනු ඇත්ද?

ගීතයේ මෙම අවසන් කොටසද ඉතාම ප්‍රබලව හදවතට කිඳා බසී. රචකයා මෙහිදීද අපේ රටට අත්ව ඇති අභාග්‍ය එකම එක වචනයකින් හිතට දැනෙන ලෙස ප්‍රකාශ කරයි. බොහෝ කවියන්, බොහෝ උගතුන් අපිට මෙම දිවයින දැකීමට හුරුපුරුදු කලේ මුතු ඇටයක් ලෙසයි. එනිසා ඉන්දියන් සාගරයේ මුතු ඇටය, පෙරදිග මුතු ඇටය, මේ ආදී වශයෙන් විවිධාකාරවූ අතිශය වටිනා වස්තූන් වලට උපමාකරමින් අපේ රට දැකීමට ඔව්හු අපට හුරු කලෝය. විවෘත ආර්ථිකය නම් වූ දෙපැත්ත කැපෙන ආයුධය අප රටට ලැබුනු සමයෙන් පසුව, ඇත්තටම මේ "ඇට" කිසිවක් අපේ රටට උපමා කිරීමට හැකිතරම් සුදුසු බවක් ඉන් පසුව අප පාලනය කල ඇත්තන් රටට ලබා නොදුන්නේය. නමුදු ඔවුන් හැමදාමත් උත්සාහ කලේ මුතු ඇටයක් අපට පෙන්වීමටය. අපිද ඊට යහමින් රැවටුණෙමු. නමුදු ගීතය තුලින් රචකයා අප දෑස් බැඳි කඩතුරා ඉරාදමමින් අපට සත්‍ය පසක් කරවීමට සමත් විය. සිතෙහි හටගන්නා මෙම හැඟීමත් සමඟම ගීතය අවසාන වන මොහොතේ උස් හඬින් වැයෙන ශ්‍රී ලංකා ජාතික ගීයෙහි "ශ්‍රී ලංකා මාතා" යන කොටස ශ්‍රවනය වත්ම සියුම් හිරිවැටීමක් සිරුර පුරා දිවයන්නේ අපේ මවුබිමට උරුමව ඇති ශෝකාන්තය පිළිබඳව ඉතාම සංවේගජනක හැඟීම ගොන්නක් සමඟිනි.





කෙසේ වුවද ඇත්ත වශයෙන්ම අපේ මවු බිම මුතු ඇටයක්ද, එසේත් නොමැතිනම් කඳුලු බිංදුවක්ද යන වග තීරණය කිරීමට ඔබට බාර කරමින් මම මේ සටහන මෙතෙකින් අවසන් කරන්නෙමි.







"වියලී ගිය දෙතනේ නැත කිරි බිඳුවක් එරුණේ
වැහැරී ගිය උකුලේ නැත සුව යහනක් සැදුනේ
කප පවතින තුරු නොනිමෙන සුසුමෙන් සමුගැනුනේ
හිරු ගිලිහෙන මොහොතක නුඹ මඟ අයිනක රැඳුනේ

උපන් බිමට නුඹ වැඩිවා මිසක දුවේ
වැදූ මවට නුඹ වැඩියක් වේද දුවේ
දුක උහුලා ඉන්නට මට හැකිය දුවේ
නැවු නැඟිලා දුරු රටකට යන්න දුවේ

පෙර කල මහ පිං මහිමෙනි මේ දෙස උපදින්නේ
ඉපදෙනු මිස රැඳෙනා පින ඇයි නුඹ සතු නොවුනේ
දරුවන් ඇස කඳුලින් ළය උණුවන මිනිසුන්ගේ
සරණින් ලොව කොතනක වුව සැනහෙන් දියණියනේ

මතුයම් දිනක සිතිවිල්ලෙන් සිටින සඳ
දෑතක පහස සිහිනෙක මෙන් දැනේවිද
සිතියම් පොතින් ලොව විමසා බලන සඳ
කඳුලක හැඩය මහ සයුරේ දකීවිද"


පද රචනය - දයාසේන ගුණසිංහ
සංගීතය - ගුණදාස කපුගේ
ගායනය - ගුණදාස කපුගේ / මාලනී බුලත්සිංහල



ගීතය මෙතනින් download කරගන්න...
(Viyalee Giya Dethane - Gunadasa Kapuge / Malini Bulathsinhala)








(සියලු ඡායාරූප අන්තර්ජාලය ඇසුරිනි.)


                     ගීත විචාරය,
                                                 -මනෝෂ් සඳරුවන් (සඳුමල්)




***************************************************************************

පසුව ලියමි

ගියවර පෝස්ට්ටුවෙන් පොරොන්දු වූ පරිදි අද මා ඔබ වෙත මෙලෙස ගෙන ආවේ මාගෙ දෙවැනි ස්ව්යං ගීත විචාරයයි. ඔබට මාගෙ පළමු ගීත විචාරය මඟහැරුනි නම්, මෙතනින් ගොස් එය රසවිඳින්න.

ගීත විචාරයට පසුව මෙලෙස පසු සටහන් තැබීමට සිත් වූයේ මෙම විශිෂ්ඨ ගීතයේ රචකයාණන් පිළිබඳව යමක් සාක්ච්ඡා කල යුතුම බැවිනි. විචාරය තුල එවැන්නකට ඉඩප්‍රස්ථාවක් නොවූ හෙයින් මෙම ඉඩ මම ඒ සඳහා ප්‍රයෝජනයට ගනිමි.

ඉහතින් සඳහන් කොට ඇති අයුරින්ම මෙම මනරම් ගේය පද රචනාවෙහි නිර්මාතෘවරයා වන්නේ දයාසේන ගුණසිංහයන්ය. මෙතුමා ඔබට නුහුරු නුපුරුදු චරිතයක් නොවන්නේ ඔහු කවියෙකු පමණක් නොව ප්‍රවීන පුවත්පත් කලාවේදියෙකු, නො එසේනම් මාධ්‍යවේදියෙකු වන හෙයිනි. මෙම නිර්මාණය සැලකීමේදී ඇත්ත වශයෙන්ම මෙම රචනය ගීතයක් නිර්මාණය කිරීමේ බලාපොරොත්තුවකින් සිදු වූ නිර්මාණයක් නොවේ. මේ කවි පංතියකි. මේ කවි පංතිය අඩංගු වනුයේ ඔහු විසින් ලියා පළ කරන ලද "නොවඳිමි සිදුහත්" කාව්‍ය සංග්‍රහය තුලයි.

පසු කලෙක ගීතයක් බවට පරිවර්ථනය වූයේ මෙම කාව්‍යයි. ඒ ගුණදාස කපුගේ ශූරීන් අතිනි. ඒ මෙම ගීතයේ උප්පත්ති කතාවයි.

දයාසේන ගුණසිංහයන් අපිට වැදගත් වනුයේ ඔහු කවියෙක් වූ නිසාම පමණක් නොවේ. ඔහු මාධ්‍යවේදියෙකි. නිකම්ම නිකන් මාධ්‍යවේදියෙකු නොව ප්‍රතිභාපූර්ණ, අදීන මාධ්‍යවේදියෙකි. 1950 දශකයේ අගභාගයේ පෙරාදෙණිය සරසවියෙන් ගෞරවවේදී උපාධියක් ලබා අධ්‍යාපනය හමාර කල මෙතුමා ඉන් පසු ගුරුවරයෙකු ලෙස තම වෘත්තීය දිවිය අරඹයි.

අනතුරුව ඔහු මාධ්‍යවේදියෙකු ලෙස කල එළි බසිනුයේ ප්‍රථමයෙන්ම "දිනමිණ" පුවත්පත හරහාය. (අපේ සහෘද බ්ලොග් සඟයෙකු, මාධ්‍යවේදියෙකු වන නලීන් සොහොයුරා මෙතුමන් සමීපව ඇසුරු කරන්නට ඇත.) පසු කලෙක දිවයින ඉරිදා සංග්‍රහයේ ආරම්භක කතෘ වූයේද මෙතුමායි. පුවත්පත් කලාව, කලාවක් කරගනිමින්, පෑන තම අවිය කරගත් මේ අදීන මාධ්‍යවේදියා කිහිප විටක්ම පැවති පාලනය යටතේ දණ්ඩනයට ලක්වූයේ ඔහු තුල තිබූ මෙම අදීන ගුණාංග නිසාවෙනි. ඔහු කිසිවෙකුටත් වහල් නොවූ නිවහල් මාධ්‍යවේදියෙකි. සමාජයට ආදරය කල ජනතාවාදී මාධ්‍යවේදියෙකි.

ලේක් හවුස් ආයතනයේ රාජකාරි කරන සමයේ මෙතුමා විසින් නිර්මිත "රන් තැටියක කඳුලු" කව්‍ය සංග්‍රහය සඳහා රාජ්‍ය සම්මාන හිමිවිය. තවද මෙතුමා කෙටිකතා කරුවෙකු ලෙසද තම ප්‍රතිභාව නංවාගත් අයෙකු විය. 1986දී පළවූ "කැනල් පාරෙ නිශාචරයෝ" කෙටි කතා සංග්‍රහය රාජ්‍ය සම්මානයට පාත්‍ර විය. එතුමාගේ අනෙක් කෙටිකතා එකතුව වූයේ "කේතුමතී හෝටලයේ රාත්‍රියක්" නම් කෙටිකතා සංග්‍රහයයි. කාව්‍යකරණයෙන්, කෙටිකතාකරණයෙන් නතර නොවූ මේ මිනිසා, විද්‍යා ප්‍රබන්ධ සාහිත්‍යටද යොමුව ඇත. එහිදී එතුමන් විසින් " නිල් තාරකාවට ගිය තිදෙනා" නමින් විද්‍යා ප්‍රබන්ධයක්ද අපට තිළිණ කොට ඇත. ඔහු ඉන් නොනවතී. අනතුරුව ඔහු පරිවර්ථන කෘතියක්ද එලිදක්වා ඇත. ඒ "චිනුවා අචේබ්" නම් අප්‍රිකානු ලේඛකයාගේ "A Man Of The People" කෘතිය, "පොදු ජනයාගේ මිනිහෙක්" නමින් සිංහලට පරිවර්ථනය කරමිනි. ගුණසිංහයන් මෙම කෘතිය තුලින් ලාංකීය සමාජ ක්‍රමය වෙනස් කර බිඳ වැටුනු ආර්ථිකය, සමාජය යළි ගොඩනැංවීම කෙරෙහි  ප්‍රගතිශීලී නව සමාජ ව්‍යාපාරයක් ගොඩනැංවීමේ අවශ්‍යතාවය දැඩිව පෙන්වා දී ඇත. නිරතුරුවම සමාජය හා ගැටෙමින් පීඩිතයාගේ දුක, ඔහුගේ ප්‍රශ්න තමන්ගේ ප්‍රශ්න කරගනිමින් පෑන හැසිරවූ මේ උත්තරීතර මිනිසා මේ නිසාම පැවති පාලනයන් විවේචනය කිරීමේ වරදට දැඩි මර්ධනයකට මුහුන දුන්නේය.

එනිසාම ඉතා වෙහෙස මහන්සියෙන් අනුපමේය කැපවීමෙන් ඔහු බිහිකල දිවයින පුවත්පත් ආයතනයේ දොරටුවද මේ උදාර මාධ්‍යවේදියාණන් හට වැසෙනුයේ ඔහු අන්ත කලකිරීමට පත් කරවමිනි.
මිල මුදලට, වරප්‍රසාද වලට තම පෑන මෙහෙය නොවූ මේ මිනිසා සමාජය තුල සැබෑ මාධ්‍යවේදියෙකුගේ ප්‍රතිමූර්තිය ගොඩනැඟූයේ එදත් අදත්, නිවටයින් සේ පාලකයන්ගේ කටු ලෙවකමින්, උන් අබියස දනින් වැටී උන් වෙනුවෙන් ප්‍රශස්ති ලිවීමට තම පෑන හසුරුවන, තමන්ගේ පංතියේ මිනිසුන් අමතකකර තම මාධ්‍ය වගකීම බල්ලට දැමූ අමන "පත්තර කාරයන්හට" සැබෑම පුවත්පත් කලාව මේ යැයි හඬගා කියමිනි. එනිසා එතුමන් වැනි මිනිසෙකු අතින් නිර්මිත ඉහත ගීතය පිළිබඳ අප පුදුමවිය යුතු නැත.

කෙසේ වුවද මේ මහා මාධ්‍ය සෙන්පතියා අපෙන් වියෝ වී මේ වන විට වසර 18ක් පමණ ඉක්ම ගොස් ඇත. නමුත්, තවමත් ඔහු අප අතර ජීවමානව හිඳිමින් අපට පෙන්වනුයේ රට තුල කෙමෙන් වියැකී යන මාධ්‍යවේදීන්ගේ වගකීම යළි නඟාසිටුවිය යුතු බවයි. පාලකයන් වෙනුවෙන් නොව, ජනතාව වෙනුවෙන් සිදුකරන්නාවූ, පාලකවාදී නොව ජනතාවාදී වූ මාධ්‍ය මෙහෙවරක අඩුව එදාටත් වඩා තදින් අපට අද දැනෙමින් පවතී. එනිසා මේ මොහොතේ අප ප්‍රාර්ථනා කල යුත්තේ රටේත් ජනතාවගේත් අනාගතය උදෙසා අපේ දයාබර මාධ්‍ය සහෘදයන්ගේ නෙත් දැන්වත් විවර වේවා කියායි.


Tuesday, May 20, 2014

•ගංගා එන්නකෝ ගංගා


"නෑ නේද ඉතින් යළි අහක බලන් යන්නේ..."


 

හැත්තෑව දශකය තරම් සිංහල ගීතය සෞන්දර්යයෙන් සහ සාහිත්‍යමය පෞර්ෂයෙන් පිරීගිය යුගයක් පසුගිය සියවසෙහි දක්නට නොහැකි ය. මනරම් ගේය පබැඳුම් මෙන්ම රමණීය තනු නිර්මාණ ද සුලලිත ගායනාවන් ද හැත්තෑව දශකය වර්ණවත් කළ බව නොරහසකි. 
ප්‍රේමකීර්ති ද අල්විස්, අජන්තා රණසිංහ, සුනිල් ආරියරත්න යන ගේය පද රචකයන් ගේ් වසන්ත සමය ලෙසින් මේ දශකය නම් කළ හැකි ය.



"ගංගා" නම් වූ මේ අපූර්ව නිර්මාණයට මා සවන්දුන්නේ පාසල් ශිෂ්‍යයකු ව සිටි අවදියේ බව මට සිහිකළ හැකි ය. එකල මේ ගීතයේ ගැඹුර, වටහා ගැනීමේ හැකියාවක් මට නොතිබිණි. එහෙත් "ගංගා" නමින් සිදුවන ආමන්ත්‍රණයත්, අබේවර්ධනයන්ගේ සුමියුරු හඬත්, මා වශීකළ බව මට මතක ය. මට එකල දැනුණේ ගංගා නමැති තරුණියකට තරුණයකු කරන ආමන්ත්‍රණයක් ලෙස ය. හුදෙකලාව සිටියදී මේ පදමාලාව ආශාවෙන් මුමුණන්නට මම පුරුදු වී සිටියෙමි. ඒ පුරුද්ද අදත් මා තුළ පවතී.

සුනිල් ආරියරත්නයන් ගේ මුල්කාලීන නිර්මාණ ගණනාවක ම සංකේතාත්මක බවක් දක්නට හැකිවිය. වාචිකාර්ථය විනිවිද යන්නා වූ සියුම් ව්‍යාංගාර්ථ මැවීමට උපරිම ප්‍රතිභාවත් එතුමන් සතු විය. "තොටුපල අයිනේ" නම් වූ ගේය පද රචනාව මේ සඳහා නිදසුනකි. එහි එන තොටුපලෙන් ජීවිතයේ සංධිස්ථානයක් මෙන්ම සංසාරයේ සංධිස්ථානයක් ද එතුමෝ සංකේතවත් කරති. 



ඒ අයුරින් ම කාව්‍යමය ගුණයෙන් පිරිපුන් පදමාලාවක් ලෙසින් "ගංගා" නම් වූ පදමාලාව පෙන්වා දිය හැකි ය. සැබැවින් ම මේ ගංගා කවුද?

"ගංගා" සැබැවින්ම තරුණියක බවත් ඇය එනතුරු තරුණයකු මඟබලා සිටින ලෙසින් කෙනෙකුට මේ අත්දැකීම විඳගත හැකි ය. ඔහු ඇය එනතුරු බොහෝ වේලා මඟ බලා සිටියි. එහෙත් ගංගා පැමිණිය ද ඇගේ අවධානය ඔහු වෙත යොමු නොවෙයි. ඇය ඔහු දෙස නොබලා ගමන් කරන්නී ය. බොහෝ බලාපොරොත්තු පුරවාගෙන බොහෝ දුක් වළඳමින් සිටි තරුණයා ඉච්ඡාභංගත්වයට පත්වෙයි. හෙට දිනයේවත් ගංගා තමා දෙස බලනු ඇතැයි සිතමින් ඔහු සිත හදා ගනියි.

මේ ආකාරයෙන් කෙනෙකුට මේ නිර්මාණයට සමීප විය හැකිය. ගීතය වචනයෙන් වචන විච්ඡේදනය නොකොට ඉහත සඳහන් ආකාරයේ සරල වින්දනයකට යොමුවීමට හැකිවීම මේ නිර්මාණයේ එක් විශේෂත්වයකි.

මේ සීමාවෙන් ඔබ්බට ගිය විට සංකේත හා රූපක වලින් පිරි සුන්දර කාව්‍යයක් ලෙසින් මේ නිර්මාණයට සමීප විය හැකි ය. ආදරය සෙනෙහස තුළින් තෙතමනය නොලද වියළී ගිය යොවුන් හදවතක්, ආදරය සෙනෙහස නැමැති ගංගාව තම හදවත දොවා ගෙන යාවි ය යන අපේක්ෂාවෙන් සිටින ආකාරය ද මෙයින් අත්විඳිය හැකි ය.

"ගංගා එන්නකෝ ගංගා
මං බලාන ඉන්නේ
ඔබ එනතුරු ගංගා.."

යෞවනයකු සෙනෙහසක තෙතමනය බලාපොරොත්තුවෙන් සිටින ආකාරයක් මෙමඟින් හඳුනාගත හැකි ය. ඔහුගේ ජීවිතයට ආදරය සෙනෙහස නොලැබීම නිසා ඔහුගේ ආත්මයම වියළී ගිය තඩාගයක් බඳු ය. දිරූ ඉපල් අතු දඬු ඔසවාගෙන, නියඟින් දා ගිය තම ආත්මය අසීරුවෙන් ඔහු උසුලාගෙන සිටියි. එහෙත් තමා බලාපොරොත්තු වන, ආදරය සෙනෙහස නැමැති ගංගාව ඔහුට පෙනි පෙනීම වෙනතක ඇදීයයි.

ප්‍රේමය යදිමින් සිටින ඔහු දැන් පිපාසිතයකු හා සමාන ය. ආදරය නැමැති ගංගාවේ සිසිලස නොලබා වියළී ගොස්, පිපුරුණු දෙතොලින් අහස බලා සිටින්නේ අහසින්වත් දිය පොදක් වැටේවිය යන අපේක්ෂාවෙනි. එහෙත් ඒ කිසිවක් නොලබන ඔහු දකින්නේ තම වියළි හදවත තෙත් නොකොට තමා අසලින් ම ආදරයේ ගංගාව තමාට ඔච්චං කරමින් ඉවත බලාගෙන ගමන් කරන ආකාරයයි. 

යෞවනය, බොහෝවිට මෙබඳු ඛේදවාචකයන්ට මුහුණ දෙන බැවින් ද, යෞවන විය ඉක්මවා සිටින්නකුට ද, මෙවැනි ඉරණමකට මුහුණ දෙන්නට සිදුවිය හැකි බැවින් ද මේ ආකාරයෙන්, මේ නිර්මාණයට සමීප වීමේ හැකියාව ද පවතී.

මා අසා ඇති පරිදි මේ නිර්මාණය මීට වඩා වෙනස් අරමුණක් යටි මනසේ තබාගෙන බිහිවුණු නිර්මාණයකි. හැත්තෑව දශකය වූ කලී ශ්‍රී ලංකාවේ යෝධ සංවර්ධන ව්‍යාපෘතියක් ඇරැඹුණු අවධියකි. එනම් පොල්ගොල්ලේ විශාල වේල්ලක් බැඳ මහවැලි ගඟ රජරටට හැරවූ අවධියයි. එසේනම් එතෙක් සිඳී ගොස් සිටි රජරට ප්‍රදේශයේ වැවක් මහවැලි ගඟට කරන ආයාචනයක් ලෙස මේ නිර්මාණය රසවිඳිය නොහැකිද? එබඳු පරිකල්පනයක පිහිටා මේ නිර්මාණයේ රසය තව තවත් උද්දීපනය නොවේද? මේ ඇහෙන්නේ සියවස් ගණනාවක් වැසි දියෙන් පමණක් යැපෙමින් වරෙක පිටාර ගලමින් සිට, වසරේ වැඩිකලක් වියළී සිටින රජරට වාපියක් ම නොවේද?

"ගංගා එන්නකෝ ගංගා
මං බලාන ඉන්නේ
ඔබ එනතුරු ගංගා.."

රජරට, සිඳී ගිය වැව මහවැලි ගඟට අමතන්නේ ආයාචනාත්මක ස්වරයෙනි. ඒ ස්වරයෙන් පීඩිත බව ඉස්මතු වෙයි. එතැන් සිට රචකයා චිත්ත රූපයට නඟනුයේ වියළී ගිය ජලාශයේ ස්වභාවයයි. දිය සිඳීයාමත් සමඟ දිරාගිය ඉපල් අහස බලාගෙන සිටී. ඒ වැහි පොදක්වත් වැටෙන තුරු විය යුතුය. මේ තරම් දුක් වළඳමින් සිටියදී මෙතෙක් කල් තමා දෙස නොබලා අහක බලා ගිය මහා වාලුකා නදියට, ජලාශය විසින් අමතනු ලබන්නේ චෝදනාත්මක ස්වරයෙනි. එහෙත් හෙට දින මහවැලිය තම වියළී ගිය සිරුර තෙත් කරන බව දන්නා මේ දුක්විඳි වාපී තොමෝ දෙවනු ව මහවැලියට අප්‍රමාණ වූ ආදරයකින් අමතන්නී ය.



දැඩි කාෂ්ඨකයෙන් ඉරිතලා ගිය පොළොව රචකයා දකිනුයේ පිපුරුණු දෙතොලක් ලෙසයි. අහසට මුව විවර කරන වැව් පතුළ රසිකයාගේ මනසේ සිතුවම් වෙයි. තම තාරුණ්‍යය මේ වැවට අහිමිවන්නේ අකලට ය. ඒත් ඒ සියලු දුක් දොම්නස් හෙට දවසේ නැවත නොඑන්නට ම දුරස් වන බවට රචකයා ඉඟි කරන ආකාරය අපූරු ය.

"පිපුරුණු දෙතොළින් අහස බලාගෙන
දිය පොද රහිතව අකලට මහලුව
හඬා වැටෙද්දී මා
පෙනෙන ඉසව්වෙන් යන්න ගියා ඔබ
නෑ නේද ඉතින් යළි අහක බලන් යන්නේ..."

ගේය පද රචනයක, පිරිපුන් බවට මේ පද රචනය අපූරු නිදසුනකි. කෙතරම් සංකේත, රූපක භාවිතා කළ ද තම පදමාලාව තුළ ගීතමය ගුණය සුරක්ෂිත කරගැනීමට සුනිල් ආරියරත්නයෝ වග බලාගනිති.
රචකයාගේ පරිකල්පනයේ, වාහකයන් බවට පත්වන්නේ සංගීතඥයා සහ ගායකයා ය. "ගංගා" නැමැති යෙදුම වූ කලී සංගීතමය යෙදුමකි. සංගීතඥයකුට ඒ තුළ විශාල ස්වර පරාසයක් කරා ගමන් කළ හැකි ය. මේ නිර්මාණය තුළ දී වික්ටර් රත්නායකයන් ඒ වචනයෙන් උපරිම ප්‍රයෝජනය ගනියි. ගංගා යන යෙදුම ඉතා ම දුක්බර ආයාචනයක් ලෙසින් ඔහු යොදාගනියි. එසේ ම "එන්නකෝ" යන ව්‍යවහාරික යෙදුම ද, කරුණා රසය හා ශෝක රසය මතුවන අයුරින් භාවිතා කරනු ලබයි. ඒ නිසා රසිකයා ගේ සවන් වැකෙන මුල් ම වදන් මාලාව රසික අවධානය දිනාගැනීමට සමත් වේ.

අබේවර්ධන බාලසූරිය නම් ගායකයාගේ හඬ වූ කලී අතිශයින් ශෝකී හඬකි. එය හැත්තෑව දශකයේ තවත් එක් මං සලකුණක් බවට පත්වෙයි. මේ සමඟ ම මගේ සිහියට නැඟෙන්නේ ඒ දශකයේ මතු ව ආ තවත් ගීත කීපයකි. "බොඳ මීදුම් කඳුරැල්ලේ", "වැලිබත් ඉව්වා", "සිහිවටනය සේ කුමක් ලියන්නද", "සූරියකාන්තා", "කල්පනා ලොව මල්වනේ", "අනුරාධපුරය ඔබයි", වැනි නිර්මාණ තාමත් අපගේ මතකයේ රැඳී ඇත්තේ, ඒ හඬෙහි ඇති සුවිශේෂත්වය හේතුවෙනි. 

අද වැනි පරිගණක තාක්ෂණයක් නොතිබුණ යුගයත මතු වූ, එබඳු අව්‍යාජ හඬවල් රාශියක් ම එකල සංගීත කෙත අස්වද්දන්නට දායක විය. පදරචකයන්ට ඔවුන් ගේ හඬ ආලෝකයක් වූ අතර ඔවුන්ට ආලෝකයක් වීමට පද රචකයන්ට ප්‍රතිභාවක් තිබිණි. වර්තමානයේ අපෙන් ගිලිහී යන්නේ මේ ප්‍රතිභාවයි.

"ගංගා" ගැන ලියූ සටහන ප්‍රමාණවත් යැයි මම සිතමි. මේ අවසාන සටහන තබන්නේ මේ අපූරු ගීය ගායනා කළ අබේවර්ධනයන් වෙනුවෙනි. මා ඔහු සමඟ කිසිදිනෙක කතාබහ කර නොමැත. මම ඔහුගේ හඬට ප්‍රිය කරමි. මගේ යෞවනය අර්ථවත් කරන්නට ඔහුගේ හඬ දායක වී තිබේ. ඒ හඬෙන් හදවතේ සියුම් තැන් ස්පන්දනය කිරීමට ඔහු අනේකවාරයක් දායක වන්නට ඇත. එහෙත් ඔහුගේ හදවතේ ස්පන්දනය නතර වී අදට තෙමසක් පිරෙයි. කිසිදු රසික ගංගාවක් ඔබ දෙස බලා අහක බලා යන්නේ නැත. 
"ඔබට නිවන් සුව.."


"දිරූ ඉපල් අතු දඬු ඔසවාගෙන
නියඟින් දා ගිය සිරුර වාරුකර
බලා සිටිද්දී මා
අහක බලාගෙන යන්න ගියා ඔබ
නෑ නේද ඉතින් යළි අහක බලන් යන්නේ...
ගංගා
එන්නකෝ ... ගංගා
මං බලාන ඉන්නේ
ඔබ එනතුරු ගංගා
දිරූ ඉපල් අතු දඬු ඔසවාගෙන
නියඟින් දා ගිය සිරුර වාරුකර
හඬා වැටෙද්දී මා
අහක බලාගෙන යන්න ගියා ඔබ
නෑ නේද ඉතින් යළි 
අහක බලන් යන්නේ...
පිපුරුණු දෙතොලින් අහස බලාගෙන
දියපොද රහිත ව අකලට මහලු ව
බලා සිටිද්දී මා
පෙනෙන ඉසව්වෙන් මූදු ගියා ඔබ
නෑ නේද ඉතිං යළි අහක බලන් යන්නේ"

පද රචනය - මහාචාර්ය සුනිල් ආරියරත්න
සංගීතය - වික්ටර් රත්නායක
ගායනය - අබේවර්ධන බාලසූරිය



(Ganga Ennako Ganga - Abewardene Balasooriya)







(ගීත විචාරය ධම්මික බංඩාර මහතා විසිනි. ඡායාරූපය අන්තර්ජාලයෙනි.)



***************************************************************************

අද දින ඔබ වෙනුවෙන් මවිසින්ම විචාරය කරන ලද ගීතයක් ගෙන ඒමට බලාපොරොත්තුවෙන් සිටියද නොවැළක්විය හේතුවක් නිසා එම උත්සාහය ව්‍යර්ථ වුණි. කෙසේ වුවද එම විරාමය අතරතුර බ්ලොග් අඩවිය පාලුවට යා නොදී ඔබ හට ගෙන ආ මෙම ගීතය සහ විචාරයද ඔබේ සිත් සතන් පිනවනු ඇතිබව මා තරයේ විශ්වාස කරන්නෙමි.

ගීත විචාරයේ සඳහන් පරිදිම මුල් කාලයේ මාද මෙම ගීතය රසවිඳේ සැබෑවටම ගංගා නම් තරුණියක මුල් කොට ගැයූ ගීතයක් සේ සලකාය. නමුදු ඉතා මෑතකදී මා කියවූ පුවත්පත් ලිපියකින් මා ඉතා පුදුමයට පත් වූයේ මෙම ගීයෙහි සැබෑම අරුත වටහාගැනීමෙන් පසුවය. එම ලිපියට අනුව මෙම ගීතය මහවැලි ගඟ රජරටට හැරවීම වෙනුවෙන්ම ලියවුනු ගීතයකි. එපමණක් නොව වැඩිදුර විස්තර සොයා බැලීමේදී ගීතයේ ලියවුනේ එකල ආණ්ඩුවේ ප්‍රබලයකුගේ ඉල්ලීමක් මත බවද දැනගන්නට ලැබුනි. කරුණු කාරණා කෙසේ වුවද, කිනම් අදහසකින් ගීතය ලියැවුනද, ඇත්තටම ගංගා ගැන ලියවුනද, නැතිනම් මහවැලි ව්‍යාපාරය ගැන ලියවුනද ගීතය රසවිඳීමට මේ කිසිවක් බලනොපායි. ගීතය තමාට රිසි ප්‍රස්තුතයක් යටතේ රසවිඳීමට රසිකයාට අවස්ථාව සැලසී ඇත.

එසේ නම් අද දිනද මා දයාබර පාඨකයන්ට ආරාධනා කරනුයේ මෙම ගීතයද, විචාරයද රසවිඳින්න. ඔබේ අදහස් මාත් එක්ක බෙදාගන්න..

මවිසින් ඔබවෙත ගෙන එනු ලබන මීළඟ ලිපිය නැසැකවම මවිසින් නිර්මිත ස්වයං ගීත විචාරයක් වනු ඇත. එතෙක් මෙය රසවිඳින්න..


පසුව ලියමි

ධම්මික බංඩාරයන් මෙම විචාරය ලියන විට මේ සොඳුරු ගායකයාණන් අපෙන් වියෝවී තෙමසක් ගත වී ඇති බව ඔහු සඳහන් කර තිබුනා. නමුත් මා ඔබට මෙය ඉදිරිපත් කරන මේ මොහොත වනවිට මේ සුන්දර මිනිසා අපෙන් සමු අරං වසර හතරකුත් පිරිලා. නමුත් මෙතුමා අපට තිළින කර ගොස් ඇති සොඳුරු නිර්මාණ නිසා තවමත්, සදහටමත් ඔහු අපේ හදවත් තුල ජීවමානව සිටිනවා. ඉතාම සංවේදී කරුණනම් මේ අමරණීය ගායකයාණන් නිහඬ වූ මොහොතේ අපට අහිමි වූයේ ඔහුගේ හඬ පමණක් නොවීමයි. මේ සංවේගජනක මොහොතේ තවත් කෝකිලාවක් ගොලු වූවා. ඒ ඔහුගේ සදාදරණීය බිරිඳ, අපේ සදාදරණීය ගී කෝකිලාව, නිරංජලා සරෝජිනී මහත්මිය. ඇය සදහටම ඇගේ හඬ වසන් කලේ ඔහු වෙනුවෙන්. ඔහුට බැඳී අසීමිත සෙනෙහස වෙනුවෙන්. ගායක ගායිකාවන් තම පුද්ගලික ජීවිත් තුල බාල් නටන සමයක මේ උදාරතර පතිනිය ඇගේ දයාබර ස්වාමියා වෙනුවෙන් මේ කරන කැපකිරීම රසික අප හඬවාලුවද, එය සමාජයට දැරිය නොහැකි පාඩුවක් වුවද ඇය ඔවුන්ගේ සෙනෙහස වෙනුවෙන් සදා නිහඬව සිටී. ඇත්තෙන්ම අපි මෙම මොහොත මේ යශෝදරාවන් දයාබරව සිහිපත් කිරීමටද අවස්ථාවක් කරගමු. මේ සටහන් ලියූවේ එම බෝසත් ප්‍රේමවන්තයින් දෙදෙනා වෙනුවෙනි.